Senden son ayrılışım bu, Bir daha kavuşmak yok.
Önümde yürümemi bekleyen uzunca yolu adımlarken kaldırım taşlarına taktım gözlerimi.
Peş peşe dizilen, birbirini kovalayan taşlar. Bir sen oluyordun, bir ben, sen, ben, sen, ben...
Yüzünü gözledim sonra kapatarak neye, kime çarpacağımı düşünmeden yürüdüm. Sana bakıyordum karanlıkta...
Hayalının göz alıcılığı aydınlatıyor bir nebze ama karanlık istiyorum ben. Senden başka hiç bir şeyin seçilmediği bir siyahlık.
Sarıl bana diyorum içimden sımsıkı.
Gözlerini kısıyorsun. Usulca bakıyorsun sonra...Susuyorsun... Elinin serinliğini gölgem yapıyorum, yüreğinin sıcaklığını güneşim. Beyninin içini görmek istiyorum, dalıyorum gözlerine, karşında kısılıyorum.
Özlem yeni yeni anlam kazanıyor yokluğunun desteğiyle. Daha önce yaşadığım bu duygu şekil değiştirip çarpıyor göğsüme, acıtmıyor, aşındırmıyor. Senden bir şeyler katıyor belki bana, büyütüyor. Hep eksilirim diye özlemekten korkmuştum. Oysaki şimdilerde çoğalıyorum. Bir sen oluyorum, bir ben, bir sen, bir ben, sen, ben, sen, ben...
Seni özlemek senden bile güzel....
Üveyik...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder